تاریخچه ورزشگاه

ورزشگاه سن سیرو شهر میلان، بزرگترین ورزشگاه کشور ایتالیا و یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود. تیم‌های آث میلان و اینتر میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازیهای خود را در آنجا بر‌گزار می‌کردند. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بیشتر بازیهای تیم ملی ایتالیا در همین ورزشگاه بر‌گزار می‌شود. یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آنها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه سن سیرو نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده بود که پس از بازنگری در سیستم امتیاز دهی یوفا، لغو گردید.

 ورزشگاه سن سیرو در سال 1970

تاریحچه ورزشگاه سن سیرو یا جوزپه مه آتزا

هدیـه‌ای از پیرلی

ورزشگاه سن سیـرو هدیه‌ای از طرف پیـرو پیـرلی، رئیس میـلان از سال ۱۹۰۹ تا سال ۱۹۲۹، به باشگاه خودش یعنی میـلان بود. سن سیـرو تنها در مدت ۱۳ ماه و ۱۵ روز با کار مداوم و تلاش ۱۲۰ کارگر ساختمانی بنا شـد. هزینـه ساخت این ورزشگاه در آن زمان حـدود ۵ میـلیون لیـره بود که با معادل سازی به زمان حال، مبلغی حـدود ۳ و نیـم میلیـون دلار تخمین زده میشـود. طرح سن سیـرو توسط اولیسـه استاکینی بر روی نقشـه پیاده شد، و آلبـرتو کوگینی، مهندس مشهـور ایتالیایی که در معماری طرح‌های بزرگی در ایتالیا از جملـه "ایستگاه مرکـزی میـلان" نظارت داشت، مسئولیت معماری سن سیـرو را برعهده گرفت.

افتتـاح سن سیـرو

سن سیـرو برمبنای معماری ورزشگاه‌های انگلیسی طراحی شـده بود، فقط برای روح فوتبالی، و متشکل از ۴ جایگاه که در مجموع ۳۵۰۰۰ تماشاچی را در خود جای میـداد. سن سیـرو در ۱۹ سپتمـبر ۱۹۲۶ و در حالی که ورزشگاه مملو از تماشاچی شاهـد شکست میلان در برابر اینتـر بودند، افتتـاح شد. اولین بازی لیگ در این ورزشگاه نیـز با شکست میلان در برابر سمپـیردارنـزه به انجام رسـید، در حالی که اولین بازی بین‌المللی در این ورزشگاه، در تاریخ ۲۰ فوریـه ۱۹۲۷ و با تساوی ایتالیا برابر چک اسلـواکی به پایان رسیـد. تا پایان سال ۱۹۴۹ سن سیـرو جزو اموال خصـوصی باشگاه میـلان محسوب میشـد. در آن زمان‌ها اینتـر بازی‌های خانگی خود را در آرنا که در مرکـز شهر میـلان قرار داشت، بر‌گزار میـکرد. این تئاتـر فوتبال از آن زمان تاکنـون تحت چندین بازسازی بزرگ قرار گرفته است تا به شکل امـروز خود در آمـده است.

اولین عملیات افزایش گنجایش

میـلان ورزشگاه سن سیـرو را در سال ۱۹۳۵ به شواری شهر میـلان واگذار کرد. و سه سال بعد از آن واگذاری تصمیـم به افزایش گنجایش این ورزشگاه گرفتـه شد. فوتبال روز به روز در حال افزایش محبوبیت در بین هوادارن بود، و نیاز مبرم به ورزشگاهی با گنجایش بیشتـر حس میشـد. این ماموریت به معمار روکا و مهنـدس کالتزولاری واگذار شـد، و آنها توانستنـد از ظرفیت و پتانسیـل قابل توسعه معماری اولیـه این ورزشگاه بهـره ببرند و شروع به بزرگ سازی آن کنند. در سال ۱۹۵۲ ظرفیت ورزشگاه برای ۱۵۰۰۰۰ تماشاچی طراحی شـده بود، اما شورای شهـر این تصمیـم را نپذیرفت و گفتگـو طراحان ورزشگاه با این شورا بی نتیجه ماند. بعد از خرج ۵٫۱ میلـیون لیـره برای مدرن سازی سن سیـرو، افتتاح دوباره ورزشگاه در تاریخ ۱۳ می ۱۹۳۹ و در حالی که ایتالیا در برابر انگلستـان ۲-۲ متوقف شـد، به انجام رسیـد. مجمـوع دریافتی‌ها از باجه‌های سن سیـرو در آن بازی مبلغی حدود ۱٫۲ میلیـون لیـره بود.

توسعـه در مرحلـه دوم

فاز دوم مرحله توسعه سن سیـرو در سال ۱۹۵۴ شـروع شد، و دوازده ماه بعد در تاریخ ۲۶ اکتبـر ۱۹۵۵، با گنجایشی معادل ۸۵۰۰۰ تماشاچی این ورزشگاه تاریخی مجـددا افتتاح شـد. اولین نورافکن‌ها در این سن سیـرو در سال ۱۹۵۷ نصب شد، و به دنبال آن در سال ۱۹۶۷ اسکـوربرد الکترونیکی در آن نصب گردید. نورافکن‌ها در سال ۱۹۷۹، زمانی که طبقـه‌های دوم ورزشگاه توسعـه یافتنـد، مدرن سازی شدند. نام سن سیـرو به طور رسمی در تاریخ ۳ مارچ ۱۹۸۰ به افتخار جوزپـه مه آتزا، بازیکن افسانـه‌ای میـلان و اینتـر در دهـه ۳۰ و ۴۰، به نام وی تغییـر یافت. در سال ۱۹۸۶، طبقـه اول سکوها به طور کامل به صندلی مجهـز شد و و به صورت بخش‌های جداگانه شماره گذاری و رنگ شـد. جایگاه مرکزی و اصلی به رنگ قـرمز نقاشی شـدند و جایگاه‌های مجاور و روبـرو به رنگ نارنجی، جایگاه شمالی پشت دروازه به رنگ سبـز و جایگاه جنـوبی پشت دروازه یعنی جایگاه میـلانی‌های دو آتشه، به رنگ آبی نقاشی شـدند.

مرحلـه سوم از توسعـه سن سیـرو

برای رخداد بزرگ جام جهـانی ۱۹۹۰ ایتالیا، مسـئولان شهـر میلان بعد از این که به علت هزیـنه‌های سنگین برای ساختن یک ورزشگاه جدید با مخالفت مواجـه شـدند، به فکر بازسازی مجـدد ورزشگاه مه آتزا افتادنـد. ایده اولیـه برای ترمیـم این ورزشگاه به گونه‌ای آینده گرا و چشـم نواز بود: ساختن طبقـه سوم برای جایگاه‌ها و ساخت سقف برای ورزشگاه برای محافظت از همه تماشاچیان. این طـرح توسط معمار جیانکارلو راگزاتی، معمار انـریکو هافـر، و مهندس لئـو فینتری در حالی که اهداف آنها ایجاد طبقـه سوم به صورت مستقل و با استفاده از زمین‌های اطراف ورزشگاه بود، شروع به کار کرد. ساختار ظبقـه سـوم ورزشگاه سن سیـرو بر پایه ۱۱ برج سیلندر مانند بنا نهاده شـده است. این ستـون‌ها همچنین دسترسی به جایگاه‌ها و بخش‌های سرویس دهی مختلف را ممکن می‌سازد، ضمن اینکه ساختار آن کاملاً مجـزا از ساختار اصلی ورزشگاه است. چهار عدد از این ستـون‌ها تیـرهای مشبک سقف ورزشگاه را نگهـداری و پشتیبانی می‌کنند. برای راحتی تمام تماشاچیانی که از بازی‌ها دیـدار می‌کنند، تمام صندلی‌ها به طور ارگنومیکی طراحی شـده‌اند، همچنین برای شناسایی بخش‌های اصلی ورزشگاه تمام صندلی‌ها به چهار رنگ مختلف رنگ شده و شماره گذاری نیـز شده‌اند. تمام ۸۵۰۰۰ تماشاچی حاضـر در ورزشگاه توسـط سقف انحنا دار سن سیـرو که ساخته شده از پلی کربنات است حفاظت میشـوند. علاوه بر مـوارد ذکـر شده، سیستم سرمایشی و گرمایشی مـدرن به همـراه سیستم روشنایی شناور برای راحتی تماشاچیان نصب شـده‌اند. در تاریخ ۸ جون ۱۹۹۰، سن سیـرو پذیرای مراسـم افتتحاحیـه جام جهانی و به دنبال آن بازی افتتحایـه آرژانتین و کامـرون بود. از آن زمان تا کنـون " اسکالا دل کالچـو" پذیـرای میلیـون‌ها هوادار در بازی‌های مختلف بوده است. در تابستان سال ۲۰۰۸، مطابق خواسته‌های قوانین یوفا تغییـراتی در ساحتار ورزشگاه به وجـود آمد و ظرفیت آن به ۸۰۰۱۸ نفـر کاهش یافت.

اعـداد و ارقـام

برای تکمیـل ساخت سن سیـرو، ۱۰۰۰۰ کونتال سیـمان، ۳۵۰۰ متـر مربع ماسـه، و ۱۵۰۰ کونتال آهن استفاده شـده است. همچنین از ۸۰ کیلـوگرم گچ برای علامت گذاری ۱۰۵ متـر از طول و ۶۸ متـر از عرض زمین استفاده شـده است. فنس‌های محیطی در ابعاد ۲۰۴ در ۲۹۶ متـر هستنـد که ۱۱۰۰ و ۱۲۰۰ تن وزن دارنـد. سقف‌ها به ۲۵۶ چراغ‌های نورافکنی که قدرت روشنایی ۱۵۰۰ وات را دارنـد، مجهـز شده‌اند. برای ساخت قسمت‌های اصلی ساختار، دو جرثقیـل بلنـد ۶۴ متـری در محـل ورزشگاه قرار گرفتـه انـد. در داخـل ورزشگاه نیـز، خروجی اضطراری و بالابر بخش سـرویس‌ها با ظرفیت ۱۰۰۰ کیـلوگرم نصب شـده است. سن سیـرو در کنار زمین مسابقـه اسب دوانی شهـر و در فاصلـه ۶ کلیـومتری مرکز شهـر میلان بنا شـده است.

فراتـر از فوتبـال

ورزشگاه سن سیـرو نمادی از شهـر میلان است (مانند وضعیتی که اسکالا و دومو در شهـر میلان دارنـد). و نه تنها برای فوتبـال، بلکـه برای رخـدادهای مهـم دیگـر نیـز همـواره مورد استفاده بوده است. برای مثـال، مسابقـه بوکس بین دولیـلو لویی و کالـو ارتیس در تاریخ ۱ سپتمبـر ۱۹۶۰، مسابقه‌ای برای عنوان جهانی والتر جونیـور، در این ورزشگاه بر‌گزار شـد. ۵۰۰۴۳ نفـر از نزدیک شاهد این رخـداد بزرگ بودنـد و از این تعداد ۸۰۰۰ نفـر در اطراف رینگ بوکس قرار گرفته بودنـد. این رقابت با پیـروزی طرف ایتالیایی به اتمـام رسیـد و به همـراه خود ۱۳۰ میلـیون درآمـدزایی کرد. سن سیـرو حتی پذیرای بسیاری از کنسرت‌ها نیـز بوده است. باب مارلی در ۲۷ جون ۱۹۸۰ نمایش خود را در جایگاه شمالی به اجـرا گذاشت. در آن مـراسم ۹۰۰۰۰ هزار نفـر از شوی دیدنی این موزیسین جامائیکایی استقبال کردنـد. برای بروس اسپرینگسین در سال ۱۹۸۵ نیـز چنین استقبالی به عمل آمـد. جایگاه قرمـز حتی پذیـرای یک دیسکـو از نوع محـوطه باز نیـر بود. اکنـون در ضلع جنـوبی، موزه‌ای بنا شده است که در آن افتخارات میـلان و اینتـر از طریق تمام افـرادی که در این افتخارات نقش داشتنـد، به یادگار مانـده است. ورزشگاه در زمانی که در آن بازی ای بر‌گزار نمیشـود، می‌تواند پذیـرای ۵۰ هـزار ملاقات کننده باشـد. از اول ژوئیه سال ۲۰۰۰، سن سیـرو به طور مشـترک توسط دو تیـم شهر میـلان یعنی ای سی میلان و اینتـر میلان اداره میشـود.

گنجایش ورزشگاه در سالهای مختلف

جوزپه مه آتزا

در سال ۱۹۷۲ جوزپه مه آتزا (برترین گلزن تاریخ باشگاه اینتر میلان) درگذشت. از آن پس شهرداری میلان نام این ورزشگاه را به جوزپه مئاتزا تغییر داد

تصاویری از موزه ورزشگاه سن سیرو یا جوزپه مه اتزا