آلیانز آرنا استادیومی در شمال مونیخ, آلمان است. ظرفیت آن نزدیک هفتاد هزار نفر است.

از آغاز فصل 2005/06 به این طرف هر دو باشگاه معروف شهر مونیخ, بایرن مونیخ و مونیخ 1860, بازیهای خانگی را در این ورزشگاه بازی کرده اند. هر دو باشگاه پیش از این در استادیوم المپیک مونیخ بازی می‌کردند. بایرن مونیخ از 1972 و مونیخ 1860 از دهه 90.

گروه آلیانز, گروه خدمات مالی, حقوق نام این ورزشگاه را تا سی سال خریداری کرده اما طبق قوانین فینا در طول جام جهانی 2006 نام ورزشگاه "استادیوم مونیخ جام جهانی فیفا" بود.
در شمال شهر مونیخ و میان تپه‌ها و علف‌زارهای بیرون شهر (مابین شهر و فرودگاه مونیخ)، پیكره مشبك فشرده‌ای با عنوان استادیوم آلیانز قرار گرفته است. هیجان حاصل از این پیكره نورانی كه از فاصله بسیار دور نیز قابل رویت است، به قدری است كه افرادی را كه علاقه‌ای به رویدادهای ورزشی ندارند را نیز به سوی خود جذب می‌كند.

ایده اصلی معماران استادیوم، هرتزوگ و دمورن، سنت شكنی در شیوه طراحی رایج استادیوم‌های ورزشی بود. آنها قاعده كلی طراحی استادیوم را كه تقریبا از سال 1972 (زمانی كه فرای اتو (Frei Otto) استادیوم المپیك مونیخ را طراحی كرد)، شروع شده بود و روش غالب در طراحی پوشش سقف استادیوم‌های ورزشی و شیوه پایداری آن (فرم‌های سازه) به‌شمار می‌رفت، كنار نهادند. آنها با استناد به این كه طراحی استادیوم یك امر انسان‌ساز فرهنگی است نه یك كار مهندسی صرف، كار طراحی را آغاز كردند. منبع الهام آنها در طراحی استادیوم، معماری بر مبنای فرم سازه‌های كششی و سیستم‌های خرپایی یا ایده‌ای چون سازه یك پل معلق نبود، بلكه تصویر كلاژ شده‌ای از نمایش بازیكنان فوتبال در یك تئاتر باروك بود. پوشش سقف (سقف استادیوم مساحتی حدود 37600 مترمربع را پوشش می‌دهد) و نمای بیرونی استادیوم، كه به صورت پیوسته می‌باشند، پوسته‌ای تشكیل یافته از سیستم ETFE (Ethylene Tetrafluoroethylene) است كه به صورت توده‌های لوزی شكل قرار گرفته‌اند. سیستم ETFE از یك سری المان‌های نورانی رنگی همانند یك صفحه عظیم ال‌ئی‌دی می‌باشد كه قابلیت تغییر و تبدیل به رنگ‌های مختلف را دارد. این سیستم مطابق با برنامه تیم‌های فوتبال مونیخی كه در زمین مسابقه دارند، یعنی قرمز و سفید برای باشگاه بایرن مونیخ (FC Bayern Munich) كه لباس‌های قرمز دارند و سفید و آبی برای باشگاه مونیخ 1860(TSV 1860) كه لباس‌های آبی دارند، به وسیله سیستم دیجیتالی ارسال كنترل شده گازهای رنگی در توده‌های لوزی شكل ETFE، تغییر رنگ می‌دهد. این پوشش طی روز، سفیدی مرواریدسانی دارد و در طول شب به صورت پیكره‌ای سرخ‌فام می‌درخشد، و چنان كه گفته شد بسته به بازی تیم به رنگ های سفید و آبی و سفید و قرمز تبدیل می‌شود.


هرتزوگ و دمورن معتقدند كه نمای بیرونی استادیوم تجسمی از یك ایده ناپایدار و بی‌ثبات است، كه با پویایی و تغییر خود هیجان درون استادیوم را هم‌زمان به بیرون نیز منتقل می‌كند. علاوه بر این، نوع پوسته نمای بیرونی و توانایی آن در تغییر رنگ، این امكان را می‌دهد تا استادیوم جلوه چشمگیرتری داشته باشد و احساس سبكی و بی وزنی نسبت به سازه سنگین بتنی بنا ایجاد نماید.

همچنین هرتزوگ و دمورن بر این باور بودند كه، استادیوم‌ها تنها مكان‌هایی برای تماشای یك برگزاری همایش‌ها و امكانات رفاهی دیگر برای برگزاركنندگان و رسانه‌های گروهی می‌باشند كه در این میان شیوه پوشش سقف و گاه خودنمایی سازه آن به عنوان ویژگی منحصربفرد استادیوم تنها بخشی از معماری آن را شكل می‌دهد. در خصوص فضای داخلی استادیوم نیز، اولین مسئله مورد توجه آنها، ایجاد نزدیك‌ترین رابطه و هیجان ممكن میان بازیكنان و تماشاگران فوتبال بود. فضایی كه هرتزوگ و دمورن آن را به تئاتر های گلوب شكسپیری یا دهانه آتشفشان (به سبب وجود حرارت و التهاب ناشی از گدازه‌ها) تشبیه می‌كنند. زمانی كه استادیوم در طی یك مسابقه مملو از تماشاگر است، در این صورت است كه معماری به كنار رفته و تماشاگران و بازیكنان برای تجربه‌ای از جنس هیجان به جزئی از بنا تبدیل می‌شوند. این فضا (سكوهای تماشاگران) به مثابه مكانی است كه كیفیت‌های فضایی آن به وسیله شیب قرارگیری صندلی‌ها، حس پیوستگی میان قسمت‌های زیرین و بالایی، ایجاد حالت انحنا و خمیده در ردیف‌های صندلی‌ها برای القا حس بیشتری از احاطه‌داشتن بر بازی، و پوشش سازه پشت تماشاگران و سپس صفحات مات ETFE، تعیین می‌شود. برای رسیدن به چنین كیفیتی كه مورد نظر هرتزوگ و دمورن بود، آنها 66000 صندلی تماشاگران را در سه تراز به شكل مورد نظر خود آرایش دادند. پوشش نقره‌ای صندلی‌های استادیوم كه از نوع استاندارد تاشو، صندلی های VIP و صندلی لژ (The Box Seat) می‌باشند، سبب می‌شود كه صندلی‌ها بسته به زاویه برخورد نور، رنگ‌مایه‌های مختلفی منعكس كنند و این عامل حالت‌های بصری مختلفی را در استادیوم ایجاد می‌نماید. البته تعداد 10000 صندلی كه در هركدام از دو جایگاه شمالی و جنوبی قرار گرفته‌اند به صورت صندلی‌های متحرك می‌باشند كه در موارد ضروری برچیده شده و تماشاگران به صورت ایستاده تماشا خواهند نمود.

مشخصات عمومی و کاربری پلان ها در تراز مختلف: تا پیش از تصویب طرح نهایی، سی و سه طرح متفاوت برای ورزشگاه از شرکت مشاور طرح (هرزگ و دمورن) ارائه گردید. به غیر از جایگاه تماشاچیان، فضاهای داخلی ورزشگاه با بیش از 160 هزار متر مربع زیر بنا در هفت طبقه طراحی شده است. زیر زمین دوم: فضاهای خدماتی، تعویض لباس، پارکینگ، جایگاه رسانه ها. زیر زمین اول: عمدتا به پارکینگ ویژه اختصاص داده شده است. (در مجموع پارکینگ به ضرفیت 1100 خودرو طراحی شده است) طبقه همکف: همکف به فضای بیرونی دسترسی دارد و با سکوی وسطی و پائینی تماشاچیان در ارتباط است. (این طبقه ورود و خروج 44 هزار نفر را به عهده دارد) سرویسها و خدمات خاص تماشاچیان در این طبقه طراحی شده است. طبقه اول: رستوران تماشاچیان، فروشگاه‌ها و کافی شاپ. طبقه دوم: فضای اداری باشگاه، خدمات و کارکنان. طبقه سوم: در بخشهای غربی و شرقی ورزشگاه جایگاه و فضاهای خدمات مهمانان ویژه قرار دارد. طبقه چهارم: دسترسی به سکوی سوم (جایگاه تماشاچیان) از این طبقه امکان پذیر است. طبقه پنجم: تاسیسات بهره برداری و تجهیزات فنی. پوسته و نمای به کار رفته در آلیانز: خلاقانه ترین بخش طرح پوسته و نمای آن است که از جنس ETFE ساخته شده، رنگ نمای بیرون آن متناسب با رنگ لباس پیراهن تیمهای باشگاهی مونیخ قابل تغییر است. و شکل ظاهری آن که به بافت حصیر شباهت دارد از خطوط مورب و افقی تشکیل شده است.

در 21 اکتبر 2002 رای گیری انجام شد که آیا باید در این مکان و با امکانات شهر مونیخ, استادیوم جدیدی ساخته شود یا نه. حدود دو سوم رای دهندگان رای موافق دادند. آلترناتیو دیگری به جای ساختن این استادیوم بازسازی عظیم استادیوم المپیک بود اما معمار آن استادیوم, گوتهر بهنیش, با این مخالفت کرده بود.

کار ساخت و ساز از پاییز 2002 شروع شد و در اواخر آوریل 2005 به اتمام رسید.

ساخت استادیوم باعث شد تغییراتی اساسی در منطقه داده شود.

در 30 مه 2005 مونیخ 1860 بازی ای نمایشی در مقابل اف.سی نورنبرگ برگزار کرد. فردای آن بایرن مونیخ مقابل تیم ملی آلمان بازی کرد. این دو بازی افتتاحیه این استادیوم بودند. بلیط های هر دو بازی از اوایل مارس 2005 فروخته شده بودند. این آغازی بر کار ورزشگاه بود. این پاتریم میلچرائوم از مونیخ 1860 بود که گل اول در بازی اول را زد و اسم خود را به عنوان اولین گلزن این استادیوم ثبت کرد.

اولین گلزن این استادیوم در بازی های رسمی, اوون هارگریوز از بایرن مونیخ بود که در پیروزی 3-0 آنها مقابل بوروسیا مونشنگلادباخ در 5 اوت 2005 آنرا به ثمر رساند. اولین گل تیمهای حریف را تیم دینامو درسدن در بازی 9 سپتامبر 2005 مقابل مونیخ 1860 به ثمر رساند.

اولین گل رسمی که در این استادیوم مقابل بایرن مونیخ به ثمر رسید, توسط میروسلاو کلوزه از وردربرمن در بازی 5 نوامبر 2005 بود. آن بازی نهایتا 3-1 به نفع بایرن تمام شد.

جام جهانی 2006

این استادیوم از استادیوم های جام جهانی بود اما طبق قوانین فینا در طول جام جهانی 2006 نام ورزشگاه "استادیوم مونیخ جام جهانی فیفا" بود.

بازی افتتاحیه جام بین آلمان و کاستاریکا در ساعت شش بعدازظهر روز ژوئیه 2006 در همین ورزشگاه برگزار شد.

جمعا سه بازی گروهی و یک بازی از مرحله یک هشتم نهایی (آلمان 2-سوئد 0) و یک بازی از مرحله نیمه نهایی (فرانسه 1-پرتغال 0) در این استادیوم برگزار شد.

مشخصات

این استادیوم بر لبه شمالی شوابینگ در زمینهای فروتمانینگ, مونیخ بنا شده است و 69901 نفر ظرفیت دارد.

نورهای بیرونی ورزشگاه طوری طراحی شده که وقتی بایرن مونیخ بازی دارد ورزشگاه قرمز است, وقتی مونیخ 1860 بازی دارد, آبی است و به هنگام بازی های تیم ملی آلمان, سفید است.

پارکینگ

پارکینگ مجموعه بزرگ‌ترین در اروپا است و شامل چهار طبقه و جای 9800 ماشین می‌شود.

ابعاد

استادیوم: 258 * 227 * 50 زمین بازی:105 * 68 گاراژ پارکینگ: 270 هزار متر مربع

ساختن

ساخت این استادیوم از 21 اکتبر 2002 شروع شد و تا 30 می 2005 به طول انجامید و 340 میلیون یورو خرج برداشت.

مواد استفاده شده

حجم کل مواد استفاده شده برای ساخت استادیوم: 120 هزار متر مکعب حجم کل مواد استفاده شده برای ساخت گاراژ پارکینگ: 85 هزار متر مکعب حجم کل فولاد استفاده شده برای ساخت استادیوم: 22 هزار تن حجم کل فولاد استفاده شده برای ساخت گاراژ پارکینگ: 14 هزار تن